Bolotana Da-e-s’istrada chi andat a Nuoro ti miran in s’altura, o idda mia, che matron’assentada, bella ebbia, in pannos de broccadu e trizzas d’oro. Sos abitantes, cun su zelu insoro, superan su pastore ‘e Baronia e sun capazes in sa messaria cantu sos bonos de su logudoro. Tenen altu talentu e bonu coro, in dogni aspru triballu han valentia, sun previdentes e faghen tesoro de su chi fruttat sa terra nadia. Amore e paghe, naran, solu imploro intr’ ‘e sos crastos de sa domo mia. Goceanu ti mandat dae levante su manzanu sas lughes rie rie, sas roccas de su monte, a mesudie, t’incastran in su fronte unu brillante Palai maestosu che gigante, su babbu de su frittu e de su nie, regalat in s’istiu, solu a tie, s’ultimu asu ‘e su sole calante. Dae Su Padru tributu costante dan sas funtanas chi forman su riu, chi ti carignat sos pes a donz’ora. Tott’in giru sas baddes, cale amante, ti faghen corte, ti ponen in briu, ti cantan s’innu eternu ‘e s’aurora. Forico Pitzolu, 1959
|
Nessun commento:
Posta un commento